Het is eind 2015 wanneer ik van Jos begrijp dat er in mei 2016 een groot ‘oude fiets’ evenement gehouden zal worden in Indonesië onder de naam; Bandung Lautan Onthel (‘Bandung zee van oude fietsen’). Onderstaand de aankonding waar ook onze namen op te vinden zijn.
Omdat het al in mijn planning stond er eens in mijn eentje op uit te trekken besloot ik om mee te gaan en er na het evenement nog een paar weken vakantie aan vast te plakken. Het feit dat ik de eerste 4 dagen nog in gezelschap zou zijn gaf voor mij het benodigde zetje om de reis daarna in m’n eentje voort te zetten.
Qua voorbereidingen koos ik er bewust voor om me zo weinig mogelijk in te lezen in Indonesië. Ik heb er namelijk een handje van om alles van te voren tot op de dag te plannen en ik had zin om dat deze keer nu eens lekker niet te doen (met uitzondering van de benodigde vaccinaties uiteraard). Achteraf bekeken was het heerlijk om zonder een ‘rugzak’ vol verwachtingen van de ene verwondering in de andere te kunnen vallen.
Op woensdag 4 mei 2016 vertrokken we. Ik weet nog dat het een apart gevoel was om voor het eerst in mijn leven alleen de deur achter me dicht te trekken om op vakantie te gaan. Met de tram ben ik vanuit Ijsselstein naar Utrecht Centraal gegaan en van daaruit rechtstreeks met de trein naar Schiphol waar ik de anderen trof. Achteraf heb ik nog vaak gegrapt dat het stukje van de tram naar de trein in Utrecht het langste stuk is dat ik lopend met mijn backpack heb afgelegd... Iets wat meer mensen overkomt als ze gaan ‘backpacken’ in Azië aangezien je al snel overal heengereden wordt.
De vlucht duurde 2 maal 7 uur met een tussenstop in Doha. Na de tussenstop in Doha zat ik naast een Indonesisch meisje van wie ik, ondanks dat ze zeer gebrekkig Engels sprak, begreep dat ze door een Arabisch gezin in Qatar werd ingehuurd om te helpen in het huishouden en dat ze nu onderweg was naar haar familie in Lombok. Voor haar betrof dit een vliegreis met een overstap in Jakarta van meer dan 10 uur. Één van de Indonesische export producten was blijkbaar het leveren van hulp in de huishouding op plekken in de wereld die 10 uur(!) vliegen waren.
Donderdagavond 5 mei kwamen we aan in een (warm) Jakarta waar we werden opgevangen door Sam en een chauffeur. Sam bleek lid te zijn van de Bikers Brotherhood in Indonesië, had een tijdje in Amerika gewoond en was als ik het me nog goed herinner ooit lijfwacht voor de koninklijke familie in Indonesië waarvoor hij de wereld overvloog. Ondanks een zeer veelzijdig leven was er volgens hem niets fijner dan fietsend op een oude fiets te genieten van de wereld. In de daaropvolgende dagen heb ik nog veel boeiende verhalen aan hem weten te onttrekken en maakten we de afspraak nog eens een feestje te pakken in Amsterdam als hij weer eens in Nederland was.
Vanuit Jakarta zijn we met de auto naar Bandung gereden. Een rit die normaal zo’n 2-3 uur zou moeten duren maar omdat er een vrije dag was geweest in Indonesië hebben we maar liefst 5 uur file gereden. Wel was het een mooie gelegenheid om alle kleurige verlichting te bekijken die Indonesische chauffeurs op hun auto’s monteren en kennis te maken met het vele getoeter. Onderstaand is in rood de reis van Jakarta naar Bandung weergegeven en de groene lijnen betreffen de rest van de reis.
In Bandung zijn we eerst wat gaan eten bij Toko You dat gerund werd door Mr. Sony. ‘Mr.’ word je in de regel genoemd als je in Indonesië personeel in dienst hebt. De Indonesiërs zijn ook erg vrijgevig in titels voor westerlingen (Bule’s). Ook ik werd tijdens mijn reis continu aangesproken met Mr., Boss, Sir etc. Voor de ene Indonesiër een vorm van beleefdheid en voor de ander de hoop op een hogere tip bij het afrekenen begreep ik later. Mr. Sony vertelde ons die avond het geheim achter zijn goed smakende kip. Het vlees kwam namelijk niet zomaar van kippen maar van ‘happy chickens’. Voor deze kippen zorgde Mr. Sony ervoor dat ze geen spanning of stress voelden voordat ze werden geslacht. Hierdoor werd het vlees malser volgens hem.
Bij Toko You ontmoetten we ook onze gastheer Firman, één van de organisatoren van het evenement. Als welkomstcadeau ontvingen we van hem een handgeschilderd Fongers T-shirt. Het schilderen van één zo’n shirt had meerdere dagen in beslag genomen. Een waardevol bezit dus! Sowieso zijn ze in Indonesië kei in het maken van kwalitatief goede kleding. Tijdens het evenement werd er dan ook veel merchandise verkocht. Heel onwerkelijk om kraampjes te zien die volhangen met Fongers T-shirts. Stel je dat maar eens voor hier in Nederland. Zelfs bij een evenement met Max Verstappen op Zandvoort wordt er qua merchandise nog niet zo groots uitgepakt.
- Fongers t-shirt.jpg (77.15 KiB) 6553 keer bekeken
De volgende dag begon het evenement en in de middag was de eerste ceremonie gepland. We werden door Firman netjes opgehaald bij het hotel en naar het evenement gereden. Aangekomen bij het evenement werden we begroet door een aantal Indonesiërs die we in Nederland al eens hadden ontmoet. Jen was al eens eerder in Indonesië geweest en ook Jos kende natuurlijk al de nodige mensen daar. Als eerste werden we begeleid naar de marktlocatie waar allerhande oude fiets spullen werden verhandeld. De markt bood allerlei fiets gerelateerde zaken (pedalen, bellen, zadels) en veel hebbedingetjes (tasjes, broekriemen, sleutelhangers, reclameborden), met o.a. het Fongers-logo er op. Er waren ook wel wat originele (Fongers) onderdelen, zoals dynamo's, achterlichten, sturen, etc., maar dan wel tegen tóp prijzen.
Het feestterrein betrof de oude verlaten spoorwegremise. Vanwege het regenseizoen waren veel delen erg drassig. Er waren de vrijdag en zaterdag zo’n 3000 bezoekers (en zeker een 1000-tal oude fietsen). Aan de fietstocht op zondagmorgen deden 6.500 mensen mee. Er was een groot podium met scheef daar tegenover een VIP tent met stoelen, veel eet- en drinkkraampjes en onder een groot afdak een “lounge” die gesponsord was door een sigaretten merk (met ‘kretek’ sigaretten) en dus een grote markt met zo’n 50 op de grond zittende handelaren.
Het evenement had twee inhoudelijke thema’s: militaire fietsen en Fongers. Fongers exporteerde destijds zo’n 10% van zijn productie naar Nederlands-Indië.
) naar Juwangi waar hij een eigen winkel heeft in het midden van een klein dorp. Het dorp stond bekend om het hout wat hier vandaan kwam en Mumun had hiervan ook verschillende meubels in huis. Ook zijn ouders hadden een zaak in het dorp en het was duidelijk dat Mumun een belangrijke plaats in nam in deze gemeenschap. Trots liet Mumun mij zijn verzameling met oud rijwiel materiaal zien. Ik was verbaasd over de grote hoeveelheden aan toch wel zeldzaam spul dat hij al had verzameld. ’s Avonds nam Mumun mij samen met zijn gezin uit eten en een familielid ging (gelukkig) mee als tolk.