De laatste locatie van mijn Indonesische oude fiets avontuur betrof Surabaya. Ik ben daarna, zoals op het plaatje is te zien, nog wel doorgereisd naar Bali en de Gili eilanden maar dat was buiten het oude fiets gebeuren om.
Mumun bracht mij samen met zijn gezin en een goede vriend van hem die een kaasfabriek had in Indonesië naar de trein waarna ik na een lange reis op het station in Surabaya aankwam.
Ik weet nog goed hoe vervelend de taxi chauffeurs waren want blijkbaar was ik de enige die er overduidelijk uit zag als een toerist. Surabaya is qua stad zeer modern en een groot deel van de bevolking hier heeft Chinese roots. Ook was er een duidelijk verschil met de hartelijkheid die je overal op straat ziet in West-Java. In Surabaya leek men in mijn optiek vooral met zichzelf bezig te zijn. Een duidelijk cultuur verschil in ieder geval.
Gelukkig werd ik opgehaald bij het station en wel door een hele delegatie oude heren waarvan er geen eentje Engels sprak. Ze namen mij mee naar het centrum van de stad om wat te gaan eten. Op een plein met ongelofelijk veel geparkeerde scooters en bijbehorende jonge Indonesiërs was een aantal eettenten waar je kon eten. Na het eten zijn we naar het huis van Mr. Bambang in Sidoarjo gereden. Een plaats net onder Surabaya. De heer des huizes sliep al dus ik werd door zijn bedienden naar de gastkamer begeleid die gelukkig airco had.
Na (eindelijk) een goede nachtrust was er voor mij een heel schema aan activiteiten bedacht waarop zelfs van 15.00 uur tot 19.00 uur een rust moment was ingelast omdat we die avond om 22.00 uur zouden vertrekken naar de Bromo Vulkaan.
Die dag ben ik mee geweest met een fietstocht van de vereniging waar Mr. Bambang de voorzitter was (uiteraard op een Fongers), heb ik een vogelcompetitie bijgewoond en hebben we de Fongers Owners Club Indonesia bezocht waar een prachtige rij Fongersen naar buiten was gezet.
’s Avonds hebben we met de gehele oude fietsvereniging gegeten en was er een ‘discussie’ opgezet over de originaliteit van een Fongers BB die Mr. Bambang in zijn bezit had. Met mijn Nederlandse tact heb ik alle niet originele onderdelen even goed uitgelicht…
De Indonesiërs lijken in veel zaken een stuk creatiever dan de Hollanders en ik was dan ook helemaal weg van een door iemand zelf gefabriceerde fiets vol met toeters en bellen. Terug in Nederland heb ik nog eens een poging gedaan om de fiets te ruilen voor een hoge Bi maar het gedoe om dat soort materiaal de wereld over te verschepen heeft me er van weerhouden.
Toen we ’s avonds naar de Bromo vulkaan reden bleken we de aller eersten te zijn. Ik meen me te herinneren dat we er rond middernacht al waren terwijl het moment waarom dat was (de zonsopgang) pas rond een uur of 05.00 uur zou zijn. Heerlijk. En voor de Indonesiërs die zo vriendelijk waren geweest om met me mee te gaan nog erger want de 15 graden waren voor mij goed te doen maar ze zaten alle drie ondanks alle truien, mutsen en handschoenen te bibberen van de kou. Gelukkig bleek het uiteindelijk allemaal de moeite waard en was de zonsopgang prachtig.
De route terug was in een kleine terreinwagen die zo ongelofelijk heen en weer schudde dat ik medelijden had met de chauffeur die dat waarschijnlijk dagelijks moest mee maken. Fysiek zag hij er in ieder geval wel zo uit.
Bij terugkomst in Sidoarjo heeft Mr. Bambang mij naar het vliegveld gebracht en ben ik naar Bali gevlogen waar ik vervolgens wederom door oude fietsliefhebbers werd opgehaald en naar Ubud ben gebracht vanuit waar ik in de dagen daarna Bali heb doorgereisd.
Erg bijzonder om mee te maken waar zo'n oude fiets hobby je allemaal kan brengen en ik ben zeer dankbaar voor alle hulp en interessante ontmoetingen die ik tijdens deze reis heb gehad...
