Nieuws uit Drenthe

[wimjansen]

Het bijzondere van "oude fietsen" is niet alleen dat je ze kunt zien staan: netjes afgestoft met een naambordje, het bouwjaar en een paar specifieke kenmerken. Voor publiek is het ook vaak (dáár blijven ze voor stilstaan) dat er mee gereden wordt: het rijdend erfgoed, dat de geschiedenis levend maakt. En ik denk dat dit nog moeilijker wordt dan het exposeren, met het voorbijgaan van interesse voor het verleden (op de meeste scholen is geschiedenis sowieso een ondergeschoven onderwerp) is het perspectief voor de toekomst dubieus.
Maar wat is eeuwigheid? Laten we vooral nu genieten van onze prachtige liefhebberij en van de verwondering en het plezier dat andere mensen daar, bij gelegenheid, mee beleven.

En los daarvan is het natuurlijk geweldig, Jos, om pronkstukken van jou in een publiek museum te zien.

[Fotomaan]

Het bijzondere van "oude fietsen" is niet alleen dat je ze kunt zien staan: netjes afgestoft met een naambordje, het bouwjaar en een paar specifieke kenmerken. Voor publiek is het ook vaak (dáár blijven ze voor stilstaan) dat er mee gereden wordt: het rijdend erfgoed, dat de geschiedenis levend maakt. En ik denk dat dit nog moeilijker wordt dan het exposeren, met het voorbijgaan van interesse voor het verleden (op de meeste scholen is geschiedenis sowieso een ondergeschoven onderwerp) is het perspectief voor de toekomst dubieus.
Maar wat is eeuwigheid? Laten we vooral nu genieten van onze prachtige liefhebberij en van de verwondering en het plezier dat andere mensen daar, bij gelegenheid, mee beleven.

En los daarvan is het natuurlijk geweldig, Jos, om pronkstukken van jou in een publiek museum te zien.

Goed gesproken!

[Simon1961]

Misschien ben ik wat naïef, maar ik ben er nog niet van overtuigd dat de prachtige fietsen die ons bezit zijn, in de toekomst geen belangstelling van jongeren meer zullen genieten.

Natuurlijk: er zijn zat voorbeelden te bedenken van objecten en verzamelingen die je aan de straatstenen niet meer kwijtraakt. Denk aan de hordes al wat oudere mannen, waaronder ik inmiddels ook gerekend moet worden, die in de jaren zeventig met hart en ziel met hun postzegelverzameling bezig waren en die nu moeten constateren dat, behoudens enkele echt bijzondere zegels, de waarde van hun verzamelingen kleine papiertjes is verdampt. Voor collecties die verkocht worden, wordt een schijntje betaald: niet meer dan 5 à 10 procent van de cataloguswaarde.

Maar er zijn ook andere voorbeelden. Ik ben zelf van 2008 tot 2022 in het bezit geweest van een prachtige Volvo Amazon uit 1968. En ik werd ook lid van de Volvo Klassieker Vereniging. Tot mijn verbazing kwam ik er tijdens een onderdelenbeurs van deze club in, jawel, het Autotron achter dat veel van het mooiste rijdende Volvogoed in handen bleek van twintigers en dertigers.

Het is deze doelgroep die we in de komende tijd aan ons moeten zien te binden. Was er niet onlangs op ons forum een jongeman van 15 jaar die al drie klassieke fietsen had opgeknapt? Hij kan toch niet de enige zijn? Hoe bereiken we ze?

Groeten van Simon

[m-gineering]

Ik ben wat meer pessimistisch dan Jos.

Mijn idee is dus nu vooral zelf genieten van je verzameling en alles erom heen, geen hoge verwachtingen hebben voor de toekomst van je fietsen en als je echt een pareltje hebt nu in actie komen.

Ik zie grofweg 3 verzamelcategorieen

Historisch of esthetisch interessant
Technisch interessant
De posterfiets uit je jeugd die je toen niet kon betalen

De laatste categorie is erg tijdsafhankelijk, en kun je beter lozen zolang de bijpassende leeftijdscategorie nog aan het verzamelen is;), Tenzij de fiets ook in een van de andere categorieen past.

Ik denk wel dat een fiets voor een brede categorie mensen interessant blijft/wordt, als tegenhanger van de huidige plastic/electronisch/ niet te repareren/ morgen verouderd maatschappij

[Durabo88]

Dat is een heldere analyse, waar ik me wel in kan vinden.