Ik herkende het pand meteen. Het was het voormalige Sprey Wielerhuis in de Zijdstraat:
Voor velen waarschijnlijk een gewone dorpsfietsenwinkel, maar voor mij had hij meer betekenis.
In 2009 kocht ik, niet gehinderd door enige kennis van zaken, voor €20 mijn eerste oude racefiets op de Koninginnedagmarkt in Aalsmeer, een afgeleefde "Sprey":
Om hem weer rijdbaar te maken moest ik me in de materie verdiepen, ging ik die steeds leuker vinden, en nadat ik had ontdekt waar hij vandaan kwam ben ik met het ding naar Daan Spreij gegaan om te vragen wat ik nou eigenlijk had. Bleek niet heel erg bijzonder ("geen Reynolds of zo"), maar een frame dat hij bij Joco vandaan had.
Enige jaren later, en met iets meer kennis, liep ik tegen een Sprey aan die ik erg mooi vond. Véél mooier dan mijn eerste. Fraaie lugs, én met de zo geliefde Reynolds 531 buizen:
Ik weer naar Daan Spreij. Bleek dat hij deze zelf had gebouwd. Dat had hij een aantal jaren gedaan, vertelde hij, maar omdat hij er niets aan verdiende was hij er ook weer mee gestopt.
Die blauwe is wel heel mooi, maar veel te klein voor mij, dus toen ik in 2017 tegen een fraaie Sprey in een voor mij perfecte maat aanliep moest ik die natuurlijk hebben.
Dit bleek een Italiaans frame te zijn, een Viner. Daan Spreij was inmiddels aan het afbouwen, maar was wel zo goed om nog even met mijn derde Sprey te poseren:
Wat eigenlijk nog veel leuker was, was dat hij de leegkomende ruimte in zijn zaak als een soort museum had ingericht, en ik een rondleiding van hem kreeg:
Ook al was de zaak al een paar jaar dicht, en werd het pand inmiddels grondig verbouwd tot een nieuwe winkel en appartementen; het deed me toch wel een beetje pijn om de boel zo ongenadig te zien affikken.
Dit leek me dan ook een goed moment en een goede plek om dit stukje lokale historie nog even voor het nageslacht vast te leggen.