Fraaie compromisloze rijwielen van de moderne tijd

[Jeroen Zuiderwijk]

Wat mij juist zo trekt in oude fietsen, is dat er een duidelijke progressie was van ontwikkelingen, waarbij niet adequate concepten verdwenen, en de beste concepten steeds verder geperfectioneerd werden tot er niets meer aan te verbeteren was. Vele tientallen jaren gebruiks ervaring zijn erin verwerkt, getest tot in den treure. Dat resulteerde in het ideale rijwiel. Nu zie ik alsnog wel wat verbeterpunten aan de oude transportfietsen waar ik op rijdt (gesloten kettingkast bijvoorbeeld), maar in de regel zijn het geweldig robuuste machines waar je volledig op kunt vertrouwen.

Fietsen van tegenwoordig worden niet meer op die manier ontwikkeld. Alles moet er steeds weer nieuw en anders uitzien. Dat levert een wildgroei aan frames op, die allemaal afwijken van het ideaal, en allemaal potentieele problemen kunnen bevatten die de fabrikant niet had voorzien. Daarnaast is planned obsolescence ook zeker een ding in moderne fietsen. Ze moeten niet te lang meegaan, dan verkoop je niet genoeg. En dat zie je zeker terug in de afmontering van veel moderne fietsen. Als je al kijkt naar hoe klein de trapassen vaak zijn, hoe klein de voor en achtertandwielen, met kettingwielen die uit plaatstaal zijn gestanst (lekker goedkoop, maar slijt veel sneller dan eentje met randen om de ketting te ondersteunen). Voor veel gebruikers zal dat niet zo'n issue zijn. Maar als je een beetje potiger dan gemiddeld bent, dan vind je heel snel de zwakke plekken in een fiets. Naast dat ik zoveel reparaties achter elkaar heb gehad, ben ik een paar keer dusdanig geschrokken doordat iets aan een fiets bezweek dat tot levensgevaarlijke situaties leidde, dat ik klaar ben met het geexpirementeer van moderne fietsen. Ik ga mijn leven niet meer wagen aan een fiets die zich niet heeft bewezen veilig en robuust te zijn voor de toepassingen waar ik hem voor gebruik.

[Sirus Venlo]

Ook pisbakkenstaal is te lassen.
Pisbakken worden van RVS gemaakt.
Geen probleem,
Mig/mag, tig en hardsolderen gaat goed.

[veenofiets]

Jeroen Zuidewijk, mijn vader fietste als jongen met zon transportfiets voor de boer naar de veemarkt met twee kalveren in de bak dat zal 80, misschien als ze iets ouder waren 100 kg geweest zijn denk ik. Dat was hij op de fiets de klaveren werden door de boer in de bak gelegd en hij kreeg een zetje en hij moest er maar zien te komen.
Een hedendaagse transportfiets is die naam niet wasrdig het ding klapt vast halverwege de rit uit elkaar ze worden niet meer in die kwaliteit gemaakt, kan wel dan kost ie waarschijnlijk 2000 euro en niemand wil dat ervoor betalen en bijna niemand gaat nog twee kalveren of 80 liter melk in twee zware melkbussen met de transportfiets vervoeren hooguit misschien een heel enkele biologisch dynamische boer die ze helemaal groen wil vervoeren uitgezonderd sommige van die willen nog wel eens een oud gebruik in ere houden.
Het is hier een kwestie dat er dus ook geen markt meer is voor zo’n zware machine.
Met gewone fietsen ligt het denk ik wat anders ik denk dat er dasr hier en daar nog wel een product van zeer hoge kwaliteit tussen kan zitten. Moderne materialen laten stijve frames toe, die licht in gewicht zijn. Maar toch heb je nog steeds wel wat een punt, want we hebben allemaal gezien dat een modern materiaal als carbon niet deugt voor een onderzeeër t ding met een aantal miljardairs aan boord klapte in elkaar en ligt nu met de overleden bemanning naast de Titanic. Een deugdelijke onderzeeër die niet scheurt las je van kwaliteits staal.
In die zin zou een oude stalen Fongers kwaliteisfiets van naadloze buizen wat minder stijf dan een Carbon of aluminium fiets misschien wel onoverwinnelijk kunnen zijn qua duurzaamheid omdat ie niet snel scheurt maar in plaats daarvan wat buigt en zolang dat in het elastisch gebied is veert ie terug en ontstaan er geen haarscheurtjes.

Freek

[Jeroen Zuiderwijk]

Ik denk ook niet dat er een markt is voor zware transportfietsen. Er zullen nog wel postbezorgers zijn die graag een fiets zouden hebben waarmee ze niet constant naar de fietsenmaker moeten. Maar de markt is klein. Dat was het in de jaren '60 al, en dat is nog minder gezien alle alternatieven als electrische bakfietsen voor goederen transport. De grootste beperking zijn specifiek zwaardere naven, trapassen die gewoon niet op de markt zijn. Die moeten in grote hoeveelheden geproduceerd worden om winstgevend te zijn. Dit is ook precies wat je ziet bij de moderne Nijland bakfietsen. In bouw identiek aan de oude bakfietsen, maar wel met een trapas, crankstel, ketting van een normale toerfiets, en dat om een totaal gewicht van 600kg te kunnen voortbewegen. Dat hebben ze opgelost met een 1:1 tandwiel verhouding, om de belasting op de aandrijving (en voor de berijder) naar beneden te brengen. Trapt licht, maar wel ten kostte van snelheid. En die kosten ook niet weinig, ruim 5000 euro per stuk. Maar kennelijk loont het niet om daar speciale trapassen, crankstellen etc, voor te laten maken. Voordeel is natuurlijk wel dat het makkelijk te vervangen is.

[wvdaan]

Ook pisbakkenstaal is te lassen.
Pisbakken worden van RVS gemaakt.
Geen probleem,
Mig/mag, tig en hardsolderen gaat goed.

met pisbakken staal doel ik op het chinese staal wat soms een soort kruimelige textuur heeft. het echte goedkope spul.
spreekwoordelijk is pisbakkenstaal rotzooi