oud versus nieuw; de beleving van een nieuwe fiets.

[Steelframes]

Meestal sleutelend aan een oude fiets komt er ook wel eens een nieuwere fiets aan de haken te hangen. Meestal van een familielid of een kennis waarvan de fiets "iets" mankeert...
Vaak fietsen die afkomstig zijn van een bouwmarkt of bij zoiets als een HEMA etc. Gelukkig weinig die recent bij een rijwielzaak zijn gekocht.
De eigenaren van deze pareltjes zijn in de meeste gevallen jeugd van 13 tot 17 jaren wijs.
Diagnose; geen spaak staat op spanning, alle bouten en moeren zitten bijna los en de meeste onderdelen zijn al verroest
Vraag (waar je het antwoord al bijna op weet); hoe kan dat nou bij zo'n nieuwe fiets...?
Nou dan moet je dus diplomatiek zijn in je antwoord, wil je dat ze nog eens op visite komen (of niet ) en wil je aardig gevonden worden of niet .
Kan je van een fiets van 129euro zonder servicebeurten verwachten dat het heel blijft, het heeft de vorm en de kleur van een fiets maar daarmee houd de gelijkenis op..

Tja dan ga je eens mijmeren, vroeger (oei) kocht je een knappe fiets en die onderhield je of zelf of ging je (weleens) naar de fietsenmaker (thans tweewielermonteur). Akkoord het uurloon was toen dragelijker, nu Bovag bepaald en inderdaad voor twee uur sleutelen en de benodigde onderdelen zit je aan de nieuwprijs van zo'n fietskloon.
Als je lekker sleutelt aan een oude Simplex Gazelle Fongers e.d. komt alles vaak na jaren nog makkelijk los, weinig slijtage t.o.v. de leeftijd etc. en dat uitlegt gaat er soms een branden..
Met een voorzichtig advies om beter een tweedehands kwaliteits fiets dan weer zo'n weggooiproduct te kopen zwaai ik ze vriendelijk uit...
Mijn voorzichtige conclusie; er is een generatie wegwerpfietsen ontstaan die de moeite niet meer van het repareren waard zijn..bevestigd door een aantal vakbroeders. In deze tijd van duurzaamheid toch een beetje vreemd??

graaaag uw mening.....

[Fongers1952]

Mijn dochter kocht een paar jaar geleden in verband met haar studie in Amsterdam een "Medley" omafiets. Zag na een jaar al bruin van het roest. "Gelukkig" werd hij al snel gestolen. Waren we gelijk van dit kreng verlost.

[Jeroen Zuiderwijk]

Fietsen worden al vele jaren als wegwerpartikelen beschouwd, dus het is ook niet vreemd dat ze zo gemaakt worden. Voor je het weet wordt hij gejat, dus waarom er ook maar iets in investeren? In mijn studentenjaren ben ik door heel wat fietsen heen gegaan, soms wel 3 in een week. Toen ik begon met studeren had ik 1000 gulden uitgegeven aan een nieuwe Batavus, die was ik binnen een week kwijt. Dan krijg je ook wel de instellen van, als het maar rijdt, en niet te veel kost. Onderhouden kon ik toen ook nog niet behalve een band plakken, dus als de remblokjes waren versleten, en de remmen door de velgen heen waren gesleten tot het punt dat de band klapte, dan was het weer tijd voor een andere fiets. Zelfs al deed ik wel mijn best later met zelf een fiets een beetje onderhouden, dan ging die nog hooguit 3 tot 4 jaar mee, dan lag alles uit elkaar, zadel, spatborden aan gort, banden op, naaf versleten etc. Uiteindelijk was onderhoud ook een noodzaak die ik liever vermeedt. Ik vond het erg vervelend werk, en bestede mijn tijd liever aan andere dingen. En dat geld voor veel mensen nog steeds. Dan zie fietsen met krakende bruine kettingen, spatborden die er nog maar half aan hangen etc. In mijn gedachte gaat dan nu: "Kom op, half uurtje werk dan rijd hij al stukken beter, en gaat hij langer mee". Maar zo ben ik nu, omdat ik fietsen ben gaan waarderen, en het klussen heb aangeleerd en zelfs leuk ben gaan vinden. Maar voor de meesten is het: hij rijdt, en dat is genoeg. Doet hij dat niet meer, dan op naar de volgende.

Het is alleen maar doordat ik over oude transporfietsen leerde en die ging gebruiken dat ik erachter kwam dat het weldegelijk mogelijk was om zeer robuuste fietsen te maken, die wel goed te onderhouden zijn en makkelijk een mensenleven mee kunnen gaan, met hier en daar wat onderdelen vervangen in de loop der tijd. Maar men keek toen heel anders naar fietsen. Die moesten zwaar en degelijk zijn. Zo adverteer je tegenwoordig een fiets niet meer. En het is ook beter voor de markt, want mensen blijven maar fietsen kopen, en weten toch het verschil niet tussen kwaliteit en prutswerk. En zelfs als je een duurdere koopt, dan is dat geen enkele garantie dat het enige kwaliteit is. Ook op duurdere merken kun je onderdelen vinden die volstrekt niet deugen. Ik kan nu zelf iets meer inschatten door een fiets te bekijken of die degelijk ontworpen is of niet, maar voorheen kon ik dat echt niet.

[fietser]

Oude fietsen die een leven meegaan hoeven niet eens zwaar en een transportfiets te zijn. Een oude toerfiets met terugtraprem weegt niet meer dan een moderne stadsfiets met aluminiumframe, naafdynamo en 7-versnellingsnaaf waarvan 95% van de tijd maar één versnelling gebruikt wordt.

Zoals hierboven al gezegd: mensen willen geen onderhoud plegen (dat deden ze vroeger ook niet veel, denk ik) of door een vakman laten plegen (dat deden ze vroeger wél vaker). Waarom een fiets voor het leven als je graag met de mode wilt meegaan? Wie nu een kwaliteitsfiets koopt doet dat om er zeker van te zijn dat hij/zij er 5-10 jaar zonder veel problemen mee vooruit kan, daarna mag wel weer iets nieuws komen. Wie goedkope rommel koopt heeft last van korte-termijn-denken of woont in de randstad en gaat ervan uit dat de fiets sowieso gestolen wordt. Wat trouwens niet hoeft als je 1-2 goede sloten hebt en de fiets consequent goed op slot zet.

Nog een niet te vergeten aspect: Vroeger was er ook rommel maar die komen we nu niet meer tegen. Alleen kwaliteit overleeft.

Groeten,
fietser

[de rode]

eigenlijk kan ik het voor schoolgaande jeugd goed begrijpen dat er een goedkoop ding word aangeschaft ; vroeger [ ja ook ik word al oud geloof ik ... ] kreeg ik toen ik van de lagere school kwam een dure gazelle met stangremmen maarrr. daar mocht ik natuurlijk niet mee naar school ; er kwam voor school een oude bato met duomatic waar ik 4 jaar op naar de lts ging ; daarna kwam het brommer tijdperk en werd er ook niet op gefietst vervolgens autorijden en is de fiets verkocht ; dus was er eigenlijk bijna geen meter op gereden , schoolgaan breng stukken en schade aan fietsen met zich mee dus kan er maar het best weinig aan uitgegeven worden , dat ggeld ook voor gebruik in de stad waarschijnlijk

[wimjansen]

Ooit was een fiets een "bezit". De auto was nog geen gedemocratiseerd statussymbool en slechts in beperkte mate een heilig soort melkkoe. Als je toen een fiets had (ik herinner me mijn eerste Gazelle jongensfiets in 1956 -die evenveel kostte als een bouwmarktfiets met versnellingen nu-) poetste je die regelmatig op, was je daar zuinig op en, althans in ons dorpje, bleef ieder fatsoenlijk mens en kind er af. Als er iets rammelde ging je naar de fietsenzaak op de hoek (woonhuis met schuurtje) en werd het voor twee kwartjes weer vastgezet. Als het een beetje wou leerde de baas je meteen hoe je het de volgende keer zelf kon doen. Die tijd is geweest, we leven helaas in een wegwerpmaatschappij en het zij zo. Mijn Simplex Novum van de middelbare schoolperiode (Ao. 1961)heb ik nog, maar ik betwijfel of die ooit in mooie staat terug te brengen is.
Evenwel rust op onze vereniging de zware taak om wàt er is overgebleven op te sporen, te restaureren en voor altijd te koesteren !

Wim

[Fongers1952]

Oude fietsen die een leven meegaan hoeven niet eens zwaar en een transportfiets te zijn. Een oude toerfiets met terugtraprem weegt niet meer dan een moderne stadsfiets met aluminiumframe, naafdynamo en 7-versnellingsnaaf waarvan 95% van de tijd maar één versnelling gebruikt wordt.

Zoals hierboven al gezegd: mensen willen geen onderhoud plegen (dat deden ze vroeger ook niet veel, denk ik) of door een vakman laten plegen (dat deden ze vroeger wél vaker). Waarom een fiets voor het leven als je graag met de mode wilt meegaan? Wie nu een kwaliteitsfiets koopt doet dat om er zeker van te zijn dat hij/zij er 5-10 jaar zonder veel problemen mee vooruit kan, daarna mag wel weer iets nieuws komen. Wie goedkope rommel koopt heeft last van korte-termijn-denken of woont in de randstad en gaat ervan uit dat de fiets sowieso gestolen wordt. Wat trouwens niet hoeft als je 1-2 goede sloten hebt en de fiets consequent goed op slot zet.

Nog een niet te vergeten aspect: Vroeger was er ook rommel maar die komen we nu niet meer tegen. Alleen kwaliteit overleeft.

Groeten,
fietser

Toch geloof ik dat Nederland tot ver in de naoorlogse jaren (tot 1965?) nog redelijk zuinig was op zijn fiets en deze ook redelijk onderhield.

[Hendrik]

Slechts één keer heb ik een nieuwe fiets gehad.
Ergens rond 1981, zat nog op de lagere school.
Een postorderfiets, volgens mij van Wehkamp, modelletje sport.
Goudkleurig, versnellingen, velgremmen.
Ik fietste met opa en oma de Drentse rijwielvierdaagse.
Vrij snel al verboog er iets bij de kettingkast, geen idee meer wat precies, en het hele zootje liep in de soep.
Met de fiets is het nooit iets geworden, liefde van mijn kant was er in ieder geval zéker niet.

Toen ik naar de middelbare school ging, en 25 kilometer moest fietsen (en dat dus tweemaal per dag) moest er een beter rijwiel komen.
Het eerste jaar reed ik op de oude Empo van mijn overleden opa.
Een superfiets, maar wel geleend.
Al vrij snel vond ik op de technische school waar m'n pa les gaf een aantal oude roestige fietsen in het berghok.
Ik mocht er één uitkiezen, een Juncker uit begin jaren '50.
Die heb ik nog steeds.
En van Oma kregen we een jaren '30 Veeno omafiets waar ik ook wel mee naar school fietste, en ook die heb ik nog staan.
Al snel ging het van kwaad tot erger, en groeide mijn verzameling 'schroot' achter het huis van m'n ouders met grote snelheid want ik vond overal en nergens wel een gedumpte fiets die meeging op de schouder.
Ik had altijd genoeg 'fiets' om elke dag op een ander rijwiel ter school te gaan.

En nu, mijn zoon van 11 heeft niets met nieuwe fietsen.
Hij heeft een tijd gefietst op een oude Gazelle 'meegroeifiets' (? leek een beetje op een vouwfiets alleen kon je 'm niet opvouwen) uit de jaren '70.
Later nog een tijdje op een oude Peerless die ik van mijn oude buurman had gekregen en nu heeft 'ie een hele mooie Gazelle Impala uit begin jaren '90.
70 euro bij de kringloop (door moeders betaald dat wel), trommelremmen en drie versnellingen.
Die kan met een beetje onderhoud ook wel een leven mee denk ik.
Op koningsdag had hij op de rommelmarkt voor twee euro een oude Giant racefiets gekocht die hij intussen voor 30 euro verkocht heeft

Mijn zoon was meen ik een jaar of zeven, toen hij thuiskwam met een roestige, maar aardig complete Kaptein Mobylette uit de jaren '60.
Gevonden in een weiland, waar ken ik dat van

[fietser]

Toch geloof ik dat Nederland tot ver in de naoorlogse jaren (tot 1965?) nog redelijk zuinig was op zijn fiets en deze ook redelijk onderhield.

Dat denk ik ook. Maar dan meer in de zin hoe men een fiets behandelde en of men voor een reparatie makkelijk(er) naar de fietsenmaker ging dan nu. Als Nederlanders bereid waren geweest zelf onderhoud te plegen was er niet zo'n sterke voorkeur voor onderhoudsvrije fietsen geweest, met trommelremmen, gesloten kettingkast en vooral geen derailleurs. De eigen fiets moest en moet elke dag klaarstaan, en dat zonder dat je na een regenbui weer de ketting moet schoonmaken of een slagje uit het wiel moet halen omdat de velgrem aanloopt.

Groeten,
fietser

[Steelframes]

Weet zelfs zeker dat tot in de jaren '70 de fiets beter werd onderhouden. Mijn middelbare school was op 12 km gelegen van huis.
Geen busverbinding naar de school dus verplicht met de fiets, je moest van je fiets op aan kunnen tevens diende de verlichting goed te werken.
De rijkspolitie had daar een ouderwetse "veldwachter" op een Gazelle dienstfiets. Deze posteerde zich 's ochtends op de enige toegangsweg om te kijken of het allemaal wel werkte.
Je had een serieus probleem als het niet in orde was, je kon naast je fiets gaan lopen om vervolgens te laat in de les te verschijnen. Dus; fiets was altijd tiptop in orde..
Elk nadeel heeft een voordeel zoals Johan C. dat al mooi verwoorde, mijn ouders waren nou niet echt financieel draagkrachtig m.a.w. een nieuwe zat er niet in
Kwam er op neer dat ik al heel snel de fiets zelf repareerde. Kreeg daar ook lol in, zat op een MAVO waar weinig techniek werd onderwezen maar met een héél goed gevulde gereedschapshok waar ik nog wel eens wat "leende"
De dagelijkse fiets was een oude 3 versnellings sportfiets van degelijke Nederlandse makelij.
Of dat nou een voorliefde heeft laten groeien voor oude fietsen brommers en auto's weet ik niet.
Zaten er vroeger dan ook echt slechte fietsen tussen tot pakweg 1960??

grt. Jeroen