Vereniging De Oude Fiets

Na iedere deelname aan L'Eroica in Gaiole besluiten we dat dit de laatste keer was, maar even zo vaak komen we daar binnen de kortste keren weer op terug. Want het is zo leuk. Afgelopen weekend was inmiddels de achtste keer ...

Donderdag de formaliteiten afgehandeld en de bekende goodie box opgehaald:


Vrijdag de onderdelenmarkt bezocht, en voor de verandering eens een keer alleen twee petjes gekocht. Vrijdagavond hadden we afgesproken te borrelen met wat oude en nieuwe bekenden van Bikeforums Classic & Vintage. Een daarvan, die we wel vaker tegenkomen, was Dan Chase, die op zondag de "superheroische" 210 kilometer zou gaan doen op zijn honderd jaar oude Russ met 3-versnellingsnaaf. (Inmiddels staat zijn videoverslag van die rit online.)

Zaterdag nog even een trainingsritje van Castellina, waar we logeerden, naar Monteriggione gemaakt. Prachtig stadje langs de Via Francigena, uiteraard bovenop een heuvel:


Zaterdagavond tenue, stempelkaart en racenummer klaargelegd:


Zondagochtend auto parkeren in een nabijgelegen weiland en de fietsen prepareren. Regenjasjes mee, want het was nog fris (graadje of acht) en we zouden ook nog een bui krijgen:


Na de controle van het tenue (passend klassiek?) en de fietsen (geen klikpedalen of aero-remgrepen?) wachten op de helikopter van de RAI, die om klokslag 9 uur met de live-uitzending begon, en eerder mochten we natuurlijk niet weg :


We deden de kortste route (het moet tenslotte wel leuk blijven) en dit was een van de vriendelijker stukjes van het parcours. De regenbui viel mee, de zon brak weer door en de temperatuur ging omhoog naar zo'n 18 graden. Perfect fietsweer:


Deelnemers komen van over de hele wereld. Dit Japanse stel kwamen we verschillende keren tegen. Zij op een Peugeot in prachtige conditie en hij op een even zo fraai geconserveerde Eddy Merckx:


Niks geen gelletjes en proteïnedrankjes bij de ravitaillering, maar o.a. brood met Porchetta en Chianti:


Ik bleek niet de enige deelnemer met een Union. Ik trof ook nog een geparkeerde Sakai langs de route. Familieportretje:


Tot slot: de L'Eroica-wegen zijn niet altijd even makkelijk te befietsen, maar dit soort uitzichten vergoeden veel:

Mooie sfeerreportage, non-fixie. Waarvoor dank....

Voor volgend jaar ook maar eens een paar retro-toertochten inplannen.
Aan de fietsen hoeft het niet meer te liggen.

Dag 'non-fissini'

Is het een Wout Wagtmans? Ik heb daar lang geleden eens op gereden.
Ik herinner me nu nog steeds dat de meest nerveuze fiets was die ik bereden heb; bij de minste stuurbeweging reageerde die al.

Dirk

Bandenplakker schreef: ↑9 okt 2025, 10.58 Dag 'non-fissini'

Is het een Wout Wagtmans? Ik heb daar lang geleden eens op gereden.
Ik herinner me nu nog steeds dat de meest nerveuze fiets was die ik bereden heb; bij de minste stuurbeweging reageerde die al.

Dirk

Rini (niet Wout) had bij Union een naam met de typeaanduiding Rini Wagtmans. Welke werd gemaakt bij oud-renner en constructeur Gianni Motta. Rini is dan ook ploegleider geweest van de Union amateurformatie...
Nerveus stuurgedrag is onderhevig aan met name de balhoofdshoek....

DaVinci schreef: ↑9 okt 2025, 10.53 Voor volgend jaar ook maar eens een paar retro-toertochten inplannen.
Aan de fietsen hoeft het niet meer te liggen.

Retroronde van Vlaanderen in juni?

Ook voor niet-racefietsen leuk, trouwens:

Bandenplakker schreef: ↑9 okt 2025, 10.58 Dag 'non-fissini'

Is het een Wout Wagtmans? Ik heb daar lang geleden eens op gereden.
Ik herinner me nu nog steeds dat de meest nerveuze fiets was die ik bereden heb; bij de minste stuurbeweging reageerde die al.

Dirk

Het is inderdaad een Rini Wagtmans. En die is inderdaad behoorlijk nerveus.

Ik had vorige week overigens twee Unions mee. Naast de Wagtmans ook mijn gerestomodde Sapporo. Die heeft een Japans frame, gebouwd door Miki. Ik heb ze back-to-back gereden op dezelfde wegen, en kon ze dus mooi vergelijken. Ze schelen maar een paar jaar in leeftijd, en beide zijn fijne fietsen, maar voelen heel verschillend. De Sapporo voelt meteen heel vertrouwenwekkend zodra je erop stapt, aan de Wagtmans moet ik altijd weer even wennen.

De Wagtmans:


De Sapporo: